ik heb me beschenkschonken

nog niet van het padje

maar wel op het randje

de wereld is nu

zacht dubbel

met een vertraging van

een halve seconde

sijpelt alles binnen

en stuimel ik stappen

verder de nacht in

mijn onvaste blik zich

kortstondig vastklinkend

aan hoe het leven zich

op mijn pad werpt

achteloos maar als stroop

die zich langs mij 

werken moet

als ik mijn hoofd niet

recht kan houden

zal ze eraf vallen

en elk idee dat eruit

lijkt te tuimelen

is een goede

maar zoals dat gaat

met parels

moet je de betere

bewaren voor later

voor als de wereld weer

recht lijkt te staan

met elke ademteug

verder van de alcohol

kruipt de opklaring

gestaag mijn brein in

maar pas met de

zoete rust van slaap

komt de vereffening

die mijn lichaam verdient

mei 2024