met prikstokken als lansen

en grote groene zakken

als trotse banieren in de wind

prikken ze en porren ze

tussen tegels en langs dreven

zak na zak vullend met alle

zaken die men achteloos

verliest of op de grond smijt

met vele handen maken ze samen

of alleen al het vuile werk licht

voor hun werk worden ze

bedolven door bedankjes en

spontane duimen, kinderen die

meedoen en overheidsaccolades 

en natuurlijk de vragen over 

waar je zo’n stok krijgen kan

want iedereen ziet het maar

niet iedereen doet er wat aan

uit ergernis en verveling

ontkiemde het zaadje voor

een gemeenschap die 

zienderogen blijft groeien

de prikstokridders die

de stad verbinden

en haar laten bloeien