niet met maar
zeer zeker niet zonder
een stad gevormd door
stromend stokkend water
dat de handel ver
voorbij onze kusten stuwde
en oude mannen omhing
met macht
uit elke baksteen sprak rijkdom
torens waaieren als pauwen
hun pracht boven de stadsmuren uit
met haar ettelijke poorten
die bepalen wie een Kampenaar is
geleid door God en geld
augustus 2024
glorieuze aardappel
uw toepassing kent geen eind
gekookt, gestampt, gefrituurd
gepoft of gebakken
zelfs als we u met groente
en een vleesvervanger
helemaal naar de tyfus prakken
blijft uw vorm
voedzaam en vullend
naties staan en vallen
bij de gratie van uw oogst
nietsvermoedend wuiven uw
witte bloesems in de juliwind
onze honger tegemoet
augustus 2024
waar vroeger beken
en rivieren stroomden
hun namen achterlatend
in duinen en dekzand
daar vloeien nu verhalen
de grond vertelt over de
scherven van jagende verzamelaars
die een beetje boer werden
in zompig stromenland
over vele eeuwen aan
gezonken toekomstdromen
hun welvaart en rampspoed
bepaald door verraderlijk water
over getekende lijnen die
met wilskracht tot leven gewekt
van ruimte een nieuw begrip maakten
op de bodem van de getemde zee
over nieuwkomers die
overal vandaan kwamen en
een samenleving bouwden
op een groot vlak niets
over jou en mij en
wat wij onder deze
eindeloze lucht
allemaal kunnen zijn
mei 2024
na middernacht met de ziel onder de arm rond elektronisch vuur nestelen,
in de vorm van een kleine kubus die terug lijkt te seinen naar
de knipperende rode ogen in het vlakke niets
met bier en snacks en verhalen stellen we de slaap uit
tot iedereen toch aftaait
wanneer de laatste fluister sterft
begint de eeuwige suis van de grote witte waker
haar wieken onaflatend
braaf ben ik in de tent gekropen
mijn nek brekend tegen een opblaaskussentje
opgekruld als een vuilniszakkleurige worm
de lamp gaat aan, gaat uit, gaat aan
mijn boek open, dicht en open
en mijn pen ook, nee
kamperen is niks voor mij
het besluit tot opstaan is genomen
kruipstuimelend de tent uit
de nacht glijdt al richting dageraad
en op slippers en in groot t-shirt
maak ik mijn gang naar het toilet
met spookachtig blauwe ringen
van de energiecentraletorens als baken
bij het verlaten van de dixie zie ik de
dames die de boer alvast het weiland
op heeft gejaagd,
goedemorgen
bij gebrek aan zin om terug te keren
naar mijn vuilniszakkenwormbestaan
loop ik mijn tent voorbij richting
de heilige aarden wallen
een vurig lichtsnoer leidt de weg
het hart is verstild, slechts de windmolenruis
en het krakende droge gras onder mijn slippers
maken geluid
sjokkend maak ik mijn ronde tussen de wallen,
tot ik me bedenk dat ik binnenkort
een opwachting moet maken
en dat ik dat niet kan doen in groot t-shirt
en een onderbroek, dus ik schuifel terug
naar de vermaledijde tent
ik vouw mijn lichaam naar fatsoen
teken zelfs wat lijntjes boven mijn ogen
de dag is nooit geëindigd voor mij vannacht
maar nu kan ik hem in elk geval met
enige waardigheid voortzetten
ontbijt bestaat uit twee kleffe bolletjes kaas
met koffie die waarschijnlijk door
een tovenaar is gezet omdat er
een goede kans is dat je de doden
ermee kan opwekken
een roepende koekkoek
en een grote roze vlek in de lucht herinneren mij
eraan dat er wel degelijk tijd is verstreken
ik wacht tot mijn vrienden verfrommeld uit
hun tent komen rollen
de eerste treinen razen voorbij
in dit hart nestelen zich jaarlijks dichters
op ongoddelijke tijdstippen
zodat ze de zomer kunnen verwelkomen
met woorden die doordringen
ik mag de mijne daar straks aan toevoegen
het voelt als een heiligdom en
mijn gebrokenheid is een boetedoening
voor onduidelijke zondes, misschien
in de verte mijn vader op zijn elektrische fiets
het blauw van zijn jas gaat de
competitie aan met de ochtendlucht
het blauwe metalen nijlpaardje aan
mijn voordrachtboek lijkt haast te gloeien
de zon, ze is er
het is tijd
het is tijd
juni 2023
soms lijkt het
alsof ik op een planeet woon
en jij op een hele andere
en dan lijken we verschillend
en heel ver weg van elkaar
maar als ik nou
mijn handen uitsteek
en jij de jouwe ook
zodat we ontmoeten
in het midden
om dan samen iets te doen
dan zie jij wie ik ben
en begrijp jij mij weer beter
want uiteindelijk komen we
toch van dezelfde planeet
mei 2024
Deze schreef ik om de jaarlijkse Prokkeldag in Lelystad te vieren. Een prokkel is een prikkelende ontmoeting tussen iemand met een verstandelijke beperking en iemand zonder, met als doel de twee werelden dichter bij elkaar te brengen.
in het nest
van het vermoorde konijn
goed verborgen tussen rotsen
waar een hermelijn
net heeft geworpen
op het zachtste mos
wriemelen roze mormels
voor wie daglicht
nog een vreemde is
moeder en melk
vormen de hele wereld
warmte bestaat alleen
in de zachtheid
van haar vacht
of elkaars naakte huidjes
als zij er niet is
zelfs in een gestolen thuis
vindt het leven een begin
april 2024
je danst door het leven
in een eigen ritme en tempo
ziet de wereld je bewegen
zoals je altijd al hebt gedaan
je passen groot en sierlijk
soms gaan ze even achteruit
maar stil valt het nooit
de muziek zal altijd spelen
en zolang je voeten je dragen
naar waar je hart je zegt te gaan
blijf je bloeien tot wie je bent
zoals je altijd al hebt gedaan
mei 2024
voor Iara.
ik heb me beschenkschonken
nog niet van het padje
maar wel op het randje
de wereld is nu
zacht dubbel
met een vertraging van
een halve seconde
sijpelt alles binnen
en stuimel ik stappen
verder de nacht in
mijn onvaste blik zich
kortstondig vastklinkend
aan hoe het leven zich
op mijn pad werpt
achteloos maar als stroop
die zich langs mij
werken moet
als ik mijn hoofd niet
recht kan houden
zal ze eraf vallen
en elk idee dat eruit
lijkt te tuimelen
is een goede
maar zoals dat gaat
met parels
moet je de betere
bewaren voor later
voor als de wereld weer
recht lijkt te staan
met elke ademteug
verder van de alcohol
kruipt de opklaring
gestaag mijn brein in
maar pas met de
zoete rust van slaap
komt de vereffening
die mijn lichaam verdient
mei 2024
in het voorjaar togen we
voor de laatste keer
naar de gespleten man
spierwit starend naar de hemel
zijn zware armen en benen
staan bevroren in verzet
tegen onvrijheid die
de stad nooit heeft gekend
we omlijsten hem met
kransen en mooie woorden
al jaren draagt hij
het lange geheugen
van wat er gebeurt
als vrijheid niet meer is
midden in de lente
elk jaar opnieuw
vlamt ze in ons midden
zodat we niet vergeten
hoe het zonder haar zou zijn
als zij er niet is
zijn we blind in het duister
zien we niet waar we heengaan
hebben we geen oog voor elkaar
als zij er niet is
verliezen we de warmte
in onszelf en voor elkaar
en worden onze verschillen
als dodelijke contrasten
als zij er niet is
hebben wij geen kans
om morgen beter te worden
om te leven hoe we willen
om een ander te laten zijn
ze is kostbaar en fragiel
en ver van vanzelfsprekend
ze is een vurige herinnering
aan wat wij doen
met vrijheid
april 2024
Dit zijn respectievelijk de gedichten voor de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag in Lelystad. Voor de Dodenherdenking koos ik voor de invalshoek van het monument, omdat het de laatste keer was dat er op die locatie herdacht zou worden. Zie dit artikel in de Flevopost voor meer informatie.
Voor het bevrijdingsgedicht heb ik geleend van Albert Camus. In Hommage à un journaliste exilé (1955) zegt hij:
“La liberté n’est rien d’autre que la chance d’être meilleur, tandis que la servitude est l’assurance du pire”.
“Vrijheid is niets anders dan de kans om beter te zijn, waar slavernij een garantie is op het ergste”.
we hebben je horizon gejat
met onze toekomstdromen
uit een gemeende noodzaak
een hele zee ontnomen
op haar geest drijft nu
een grote vlakke plak klei
we veroordelen je tot land
corrigeren vlug je zeebenen
en halen alle wind uit je zeilen
nu lig je voorgoed voor anker
op het vasteland
waar we achten je te aarden
april 2024
softijs discodip met zand 