Ignis fatuus

kom met me dansen

in deze inktzwarte vijver

zomaar midden in mijn stad

in het holst van de winter

als het duister de warmte 

van de zon doet vergeten

want licht is altijd schaars

aan het einde van het jaar

en dan zie je mij schijnen

helemaal voor jou alleen

zachtjes wieg ik in de wind

als waarschuwing of belofte

kom wat dichterbij de kant en

laat je leiden naar mijn licht

wat je zocht wordt niet gevonden

maar ik help je dwalen naar waar

je zelf nooit had kunnen komen

ver voorbij de schone schijn

ik schrijf je naam in het water

en je zal nooit meer dezelfde zijn

december 2025

Ga mee met de dwaallichten die te zien zijn Zilver op Water. Dit jaar zijn de lichtkunstwerken tot 26 december te bewonderen in het water van het Zilverpark. Dit gedicht was onderdeel van een spectaculaire openingsshow.

Het huis van Lelystad

een nieuw te bouwen huis 

voor de inwoners van een stad

die nog maar net is begonnen

gelegen in het midden van ruimte 

die onmeetbaar en oneindig is

er is geen traditie die hier past

hier móet het anders dan de rest

en wat schreeuwt er nu meer toekomst

dan een autonome wit-blauwe kolos

energiezuinig en zonder zijkanten

geleverd als kant-en-klaar bouwpakket

dat netjes kan worden neergelegd in

uitgedachte vierkanten en driehoeken

die rijmen met de ruimte om het huis

en het zal absoluut geen fort zijn

de drempels laten we op het oude land

hier valt de hemel dwars door het dak

met haar licht een enorme hal binnen

waar het groot zal voelen maar ook klein

zodat iedereen daar even welkom zal zijn

van de burgemeester tot de balieklant

of men nou passeert of nog even blijft

het is een onomstotelijk herkenbaar huis

voor een onomstotelijk eigenwijze stad

augustus 2025

Op zoek naar een begin

elk einde bevat een begin

zelfs als onze handen zijn gevuld

met alle resten van de wensen

die we vandaag hebben gehad

ze waren leuk of mooi of nodig

eens gebruikt is hun nut verloren 

zoveel eindes die we eindeloos

gedachteloos weg blijven gooien

soms gaat dat zoals het hoort

maar vaker zien we het verdwalen

gedumpt op straat of in de struiken

of weggestuurd naar verre landen

waar het mag rotten of verbranden

miljoenen kilo’s afgedankte eindes 

waar niemand op zit te wachten

een onverteerde nieuwe aardlaag

die onze planeet langzaam verstikt

de kern van al dat weggegooide

verbergt een belofte van potentie

wat daar altijd al heeft gezeten

wachtend tot het mag gaan groeien

naar een veelbelovend verder bestaan

en wij hoeven alleen de cirkel te zien

in wat wij in onze handen overhouden

want elk einde bevat een begin

juli 2025

Geschreven voor het Circulair Festival Lelystad 2025

Vanavond bestaat de afwas niet

vanavond bestaat de afwas niet

en worden er geen boodschappen gedaan

geen gemiezemuis over wat er vanavond

nou weer op tafel moet staan

en dat is dan niet weer een

aan gort gekookt gerecht dat ik

regelrecht heb opgedregd uit een

meer dan vintage Allerhande

met misopoeder en vadouvan die zelfs

de supermarktmanager amper vinden kan

ik hoef het brandalarm niet uit te zetten

omdat alles iets te krokant bleek te zijn

mijn keuken wordt geen slagveld van

onbestemde vlekken en aangekoekte pannen

het servies blijft heel in de kast en

er bestaat dus geen afwas want

vanavond is de tafel allang gedekt

en iedereen schuift gezellig aan

het enige wat ik hoef te doen is

genieten van ‘t eten, met elkaar

september 2024

Voor Resto van Harte, een culinair initiatief tegen eenzaamheid.

Pendelparadijs

als de Oostvaardersdijk kon lullen

zou die nooit meer stoppen met praten

want uit ronkende gele bussen

sijpelden jarenlang verhalen

elke ochtend stapten ze in

abonnement klaar in de hand

de nieuwe stad woont mooi maar

de nering ligt op het oude land

en als je daar moest wezen

kon dat alleen over die dunne dijk

met z’n allen heen en weer

van en naar dat pendelparadijs

er werd gegrapt, geflirt en geleden

ontsproot een maatschappij in het klein

terwijl ze volgens rooster werden rondgereden

zetten mensen hun eerste stappen in het Lelystedeling-zijn

de bakstenen bewaren allemaal

een beetje van de sfeer van toen

de dijk kan dan niet lullen maar

vergeten, dat zal hij nooit doen

september 2024

Ze stal geborgenheid

in het nest

van het vermoorde konijn

goed verborgen tussen rotsen

waar een hermelijn

net heeft geworpen

op het zachtste mos

wriemelen roze mormels

voor wie daglicht

nog een vreemde is

moeder en melk

vormen de hele wereld

warmte bestaat alleen

in de zachtheid 

van haar vacht

of elkaars naakte huidjes

als zij er niet is

zelfs in een gestolen thuis

vindt het leven een begin

april 2024

Zusje

je danst door het leven

in een eigen ritme en tempo

ziet de wereld je bewegen

zoals je altijd al hebt gedaan

je passen groot en sierlijk

soms gaan ze even achteruit

maar stil valt het nooit

de muziek zal altijd spelen 

en zolang je voeten je dragen

naar waar je hart je zegt te gaan

blijf je bloeien tot wie je bent

zoals je altijd al hebt gedaan

mei 2024

voor Iara.

Jij of ik

ik hoon mijn letters

slijp mijn pen tegen papier

polijst mijn verhalen

bezweer de printer en

tem de zenuwen want

vandaag

is het mijn woord

tegen het jouwe

in een arena gemaakt

van bewondering en applaus

laat ik gedichten schitteren

in minder dan 180 seconden

is die eerste zet gezet

onze woorden dansen

tot ze fonkelen

in het heetst van de strijd

glanzend voor de jury

een daverend publiek

het is niet meer aan mij

of jij hem wint

of ik

maart 2024

Voor de Lelystadse Poetry Slam 2024

Behang

op mijn twaalfde

maakte ik mijn eigen

grot van Lascaux

met een potloodje en

de onnoembare drang

om te praten met de toekomst

behangpapier lag klaar

met gele strepen 

warm als ochtendzon

maar eerst het

koude stille beton

ik liet er alles

achter voor later

van lievelingseten

tot wijsheden vanuit het

diepste van mijn tenen

alles om de ik van toen

aan het einde van dat

gele behangpapier

niet te zullen vergeten

afbeelding van een potloodtekening op een muur. het is een tekening van een primitief meisje dat op een stuk vlees kauwt. ze heeft een jurkje aan van vacht en knijpt haar ogen dicht.
zelfportret van achter het behang, 2004

februari 2024