Stel:

wat als alles hier is

zoals het nooit is geweest

en ook nooit zal zijn

stel: hier is een strijd gestreden

tegen een zee waar meer in ligt dan

vele zandbanken en scheepswrakken

een toneel met helden en schurken

waar tijd vloeibaar is als soep

stel: dikke tentakels uit het diepe

woest spartelend tegen de vooruitgang

die Corné Lelie voor ogen had gezien

een zee laat zich niet zomaar temmen

maar Lelie is met meer, en sterker

en zo vormen zij de geschiedenis

tot hoe wij hem ongeveer kennen

stel: we hebben dit samen bedacht

omdat we op dezelfde dikke klei staan

die vaak als saaie leegte wordt gezien

maar dat weten jij en ik wel beter

in woorden en ideeën zit de kracht

om voor onze tijd verhalen te maken 

ons verleden bewaard voor een ver later

want alles wat hier is

is misschien wel nooit 

op deze wijze geweest

maar wil wel alles zeggen over

wie wij hier kunnen zijn

november 2025

Voor de presentatie van De Strijd Tegen de Zuiderzee, de vierde hiphopcomic van Lelystad. Het verhaal draait helemaal om Corné Lelie en zijn drooglegging. Gemaakt met Lelystadse jongeren, vereeuwigd in strip en rap. Luister hier naar het album op Spotify.

Het is onze zorg

we worden ondergraven

korrel voor korrel erodeert

een compleet zorgstelsel

onder onze voeten vandaan

en geen hond die het ziet

hoor ze scheppen

de mensen zonder zorghart

zwaar bevangen door goudkoorts

waardoor ze voelen waar

het grote geld precies stroomt

en je komt heel ver met

nepdiploma’s en TikTokadviezen

hey Siri, hoe leg ik een katheter aan?

en al wapperen de rode vlaggen

de pakkans is vooralsnog nihil

want wat wij kunnnen is versnipperd

er is van alles dat ontbreekt

het zijn de drempels en controle

het is weinig gereedschap in de kist

maar boven alles mist de tijd

zodat de ongetoetste onbekwamen

ongestraft hun gang kunnen gaan

om zo onze kwetsbare medemens

de vernieling in te helpen

het zou je kind maar zijn

maar wat nou als we het erop wagen

om al deze lelijke gaten in onze zorg

met alle mogelijke soorten mensen

zeer zorgvuldig dicht weten te maken

de weg is lang en nooit echt makkelijk

zeker niet in zo’n zelfverstrikt systeem

maar alle verandering moet je uiteindelijk

simpelweg durven doen.

november 2025

Tijdens het congres ‘Schone zorg, onze zorg’ op 27 november 2025 was ik de dichter van dienst. De hele dag stond in het teken van ondermijning in de zorg, een groot probleem in het zorglandschap van nu. Er werden veel deprimerende dingen geconstateerd, maar er is ook hoop! Aan het einde van de dag mocht ik daarop reflecteren met een gedicht dat ik ter plekke schreef.

Het gaat om jou

het gaat niet

om wat ze draagt

om wat ze op heeft

om waar en wanneer ze is

om of ze iemands dochter, moeder

vrouw, vriendin of vaag bekende is

om of ze heilig is of een slet

om dat zij noodzaak heeft

om de nacht op te eisen

niet om

sleutels die ‘s nachts tussen haar vingers snijden

dat ze altijd laat weten of ze thuis is gekomen

dat ze niet weet wat ze dit keer fout heeft gedaan

hoe zij niet vanzelfsprekend overal kan bestaan

ondanks alle gegeven waarschuwingen en weerbaarheid

het zit in 

hoe hij op tv kan vertellen dat je iemand verkracht

en dat de tafelgasten dubbel liggen van het lachen

hoe hij daarna nog altijd op handen wordt gedragen

omdat het allemaal onschuldige kroegpraat is

of

hoe zij een dienstbaar idee hoort te zijn

haar ‘nee’ wordt een onverteerbaar gegeven

voor hij die steeds met ‘ja’ is grootgebracht

en nu boos in zijn eigen eenzaamheid zit

het gaat om 

iemands zoon, vader

man, vriend of vage bekende

die haar maken tot object of erger

en dan naast een zacht lachen 

niks anders te horen krijgen 

dan een zwijgende stilte

november 2025

De Tong

op de grens tussen oost en zuid

balanceert een sentinel op een slapende dijk

een grote groene tong door roestend koper omwonden

als een baken in een eenzame leegte roept hij

naar de duizenden die dagelijks langs hem razen

dat zij het verlaten of er bijna zijn

gemaakt om voor altijd uitgestoken 

richting weidse polderhemel te strekken

tot een aanhoudende januaristorm een

logge windvaan van hem wist te maken

werd geknakt afgevoerd omringd door debat

mocht hij blijven of moest hij weg daar

na lang beraad over kwetsen en hoge kosten

kreeg hij al polderend een half ingeslikte naam

en met een sterkere ribbenkast en ruggengraat

kon hij terug naar zijn bekende post langs de weg

om daar als icoon nooit meer weg te gaan

kan hij rusten of lijkt hij zo kostbaar

de kwetsbaarheid van een verlaten buitengebied

maakte hem onbestendig voor dieven en vandalen

opnieuw waait de wind door zijn verminkte geraamte

tot aan zijn kin is zijn koperen huid gevild

een onzeker lot in een wispelturige waagschaal

blijft hij zingen of valt de dijk stil

november 2024

Kleurplaatstad

je maakt een stad om in te wonen

niet om naar te kijken

tussen een raster van dreven

teken je wijken als eilanden

verbonden door menig brug en fietspad

daar een hart, langgerekt en op de groei

arceer de randen in blauwgroen goud

een toekomstbelofte op papier

binnen no-time uit de klei gestampt

ruim een halve eeuw later

zijn de wijken goed bewoond

door 83.000 zielen die met hun

lofzang en gemopper

heimwee en geborgenheid

gemijmer en observaties

en zelfs nieuwe mythologieën

deze kleurplaat van een stad

met overtuiging blijven inkleuren

en haar hart kloppend houden

november 2023

Dit is het openingsgedicht voor de wijkenbundel van Lelystad, een initiatief van het Stadsdichtersgilde. De bundel is een rijk poëtisch mozaïek over Lelystad door meer dan 50 Lelystedelingen. Op 17 februari 2024 om 14:00 wordt de bundel feestelijk gepresenteerd in de bibliotheek van Lelystad. Elke dichter in de bundel krijgt een eigen exemplaar. De bundel zelf zal voor een sterk gereduceerd tarief te koop zijn. Alle opbrengsten gaan naar stichting MILA.

Na 17 februari is de bundel te krijgen op verschillende verkooppunten, waaronder de Bruna of Readshop Lelystad.

De openingszin is vrij naar Frits Tellegens gevleugelde uitspraak over de vermeende lelijkheid van Lelystad.

Mogen zijn

kijk om naar wie ik ben

naar wat ik kan

naar wat mij maakt

zoals jij

gun me lucht

gun me kansen

gun me ruimte in deze stad

om gewoon mezelf te zijn

met open blik

en open armen

trek je de wereld voor mij

een beetje meer gelijk

november 2023

Dit gedicht schreef ik voor de 14e uitreiking van de Ed Luza prijs. Deze wordt jaarlijks uitgereikt door stichting Gehandicapten Overleg Lelystad, een belangenorganisatie voor iedereen met een beperking in de gemeente. De winnaars hebben zich buitengewoon ingezet voor mensen met een beperking in de stad, bijvoorbeeld door hun bedrijf toegankelijker te maken.

Gelijkmakers

geef kinderen een kans

om te bloeien

want niet iedereen wortelt 

op gelijke grond

geef ruimte om te ontplooien

tot wat ze later zullen zijn

het begint allemaal op school

waar gelijkheid meer een ideaal is

dan een keiharde realiteit

gelukkig zijn er de kansvergroters

de onvervalste potentie ontplooiers

zij zien de beren op de weg

en dansen er samen omheen

ze sturen en schakelen

bemiddelen en betrekken

ze staan bij en halen in

want zij zien wat kan worden

wanneer je net wat meer kan geven

met een potje van de overheid

en een mooi gedegen plan

door hun handen bloeien kinderen

met de hoop dat alles kan

november 2023

Dit is geschreven als ode aan de leerkrachten die aan de slag zijn met de kansenaanpak primair onderwijs in de gemeente Amsterdam. Tijdens een kennisdelingbijeenkomst over deze aanpak op 28 november in de Openbare Bibliotheek Amsterdam heb ik dit gedicht voorgedragen.