Vieren en herdenken 2025

I

in een mensenleven kan er veel gebeuren

uit een machtig water waarin schepen zonken

en later bommenwerpers op uiteenspatten langs 

de prille contouren van een een nieuwe polder

die daarna ingetekend, ingepland en ingericht 

was en toen bewoond, alsof er niks gebeurd was

in een mensenleven kan je veel maken

de grenzen van het kunnen en denken

zijn haast eindeloos en ongebreideld dus

de wereld verandert met een vaart waardoor

gisteren fundamenteel verschilt van vandaag

de blik keert naar binnen en

we verliezen ons oog voor elkaar

in een mensenleven zul je veel vergeten

waar hard voor is gevochten slijt vanzelf

tot een vanzelfsprekendheid zonder glans

die steeds anders wordt ingevuld

door meningen en groeiende verschillen

dus herkennen we de kern nog

of is het ons compleet ontglipt

wat vrijheid voor iedereen is

II

er is weinig dat uit zichzelf

tachtig jaar lang blijft leven

met geluk haalt een mens het gemiddelde

door schade, schande en ook vreugde

is er aan het einde van de rit 

veel geleerd, maar ook weer vergeten

zoals wat het is om vrij te zijn

wat we makkelijk meer en meer

voor lief nemen omdat door tijd

vrijheid inslijt tot een 

alledaagsheid  die stilletjes verbergt 

wat mensen elkaar aan kunnen doen 

wanneer de een het van de ander wegneemt

gevolgd door zoveel strijd en leed

dat woorden nog steeds tekort schieten

in deze tijden kruipt het weer

steeds dichterbij ons bed

onze ogen kunnen niet meer dicht

voor wat de wereld onvrij maakt

en al zitten we in verdeeldheid

en begrijpen we elkaar nog niet

we mogen niet vergeten dat we

niet zonder dit vuur kunnen leven

en wat we daarvoor moeten doen

mei 2025

Nu nog een titel

wanneer ik eindelijk

dacht dat ik wist wat

ik eigenlijk wilde zeggen

kon ik de juiste woorden 

nergens meer vinden

de woorden waren bevroren

in de vulling van mijn pen

de afstand tussen mijn

hoofd en het papier had

nog nooit zo groot geleken

maar geen twijfel of ik 

het kon, ik moest alleen even

me zachtjes laten inspireren

dan formuleren, hergroeperen,

schrappen en weer aanvullen

tot de woorden smelten tot 

iets dat lijkt op een gedicht

dan sleep ik het naar buiten

op een voetstuk zal het staan

zodat iedereen ziet wat ik zag

hoe alles was, op dat moment

in het licht van die dag

april 2025

Kees

hij wist alles van de plek

die hij na een onmeetbare ramp

in de zeventig jaren daarna

zijn thuis was blijven noemen

als een schietwilg wortelde hij

en leerde zijn nieuwe bodem kennen

van verhalen over de voormalige zee

en het eiland dat daar was geweest

tot de schuren en boerderijen die

de nieuwe grond bezaaiden

zijn vondsten kon hij onnavolgbaar weven

tot vertellingen die zijn ogen deden stralen

schatten die hij bewaarde in het archief

zodat men het in het nu of veel later

Flevoland kan zien zoals hij het zag

december 2025

Een in memoriam gedicht voor Kees Bolle (1944-2024), bevlogen amateurhistoricus en vrijwilliger bij Het Flevolands Archief.

Zilver op Water

een hoop verlicht

we zoeken naar licht

in de diepte van december

wanneer de zon zo zuinig

over de stad schijnt dat iedereen

wakker wordt in het donker en

in het donker weer naar huis gaat

gecombineerd met een wereld die

ook dit jaar lichtelijk in de fik staat

hoop wordt dan een opgave

dus zoeken we naar licht

en als het licht op zich laat wachten

verspreiden we het gewoon zelf

naar stukken stad die erom vragen

zoals lang gepensioneerde etalages

en naar een bescheiden vijver die we

dan net zo laten schitteren als zijn naam

zodat iedereen kan zien, horen en voelen

dat we elke dag de lichtpuntjes vinden

in wat wij kunnen maken met elkaar


stapelgek

er staat een bonte stapel dieren

aan de rand van hun druilerige stad

de olifant observeert acuut dat

het diepst van de winter te duister is

en het schaap wil graag het daglicht

terug dat de wintertijd heeft gejat

de kip kakelt resoluut dat 

ze het hier niet bij kunnen laten

en de vos verzint daarop alvast

vier verschillende plannen

maar de kikker

de kikker droomt weg

de winter is voor haar

vreugdeloos en langzaam want

iedereen die ze kent graaft zich in

en wacht in de modder op die

eerste verlossende lentestralen

met haar nieuwe vrienden trekt ze

naar het hart van de druilstad waar

een vijver ligt die volgens zijn naam

zou moeten glimmen maar nu slechts

dofjes kabbelt onder een decembermaan

de olifant constateert tevreden dat ze

hier het beste kunnen gaan staan om

de verlichting aan de mens te brengen

dus houden ze elk hun stralende hoop vast

gestapeld als een buitengewone vuurtoren

tot de ergste duisternis voorbij is gegaan

december 2024

Deze gedichten horen bij Zilver op Water 2024. Het eerste is een algemeen gedicht over de ziel van het project en de tweede gaat over het kunstwerk ‘Bremen’, gemaakt door Malou Kamstra en haar jongerenatielier.

Lichtje

hoe kort onze tijd samen bleek

die ons op aarde was gegeven

het was meer dan voldoende om

een onaantastbare band te smeden

de sleutel van dit kleine slot

is bewijs van jouw bestaan

ook ver nadat de roest en de regen

het sterke metaal doen vergaan

want toen jouw hartje stopte

werd dat van ons nooit meer hetzelfde

ondanks de leegte is er altijd liefde

en op jouw plekje in ons hart

brandt nu een eeuwig lichtje

november 2024

Elke tweede zondag van december is het Wereldlichtjesdag. Wereldwijd komen mensen dan samen om lichtjes op te steken om overleden kinderen en stilgeboren baby’s te herdenken. In Lelystad staat een monument voor overleden kinderen, waar mensen een slotje aan kunnen hangen ter nagedachtenis.

De Tong

op de grens tussen oost en zuid

balanceert een sentinel op een slapende dijk

een grote groene tong door roestend koper omwonden

als een baken in een eenzame leegte roept hij

naar de duizenden die dagelijks langs hem razen

dat zij het verlaten of er bijna zijn

gemaakt om voor altijd uitgestoken 

richting weidse polderhemel te strekken

tot een aanhoudende januaristorm een

logge windvaan van hem wist te maken

werd geknakt afgevoerd omringd door debat

mocht hij blijven of moest hij weg daar

na lang beraad over kwetsen en hoge kosten

kreeg hij al polderend een half ingeslikte naam

en met een sterkere ribbenkast en ruggengraat

kon hij terug naar zijn bekende post langs de weg

om daar als icoon nooit meer weg te gaan

kan hij rusten of lijkt hij zo kostbaar

de kwetsbaarheid van een verlaten buitengebied

maakte hem onbestendig voor dieven en vandalen

opnieuw waait de wind door zijn verminkte geraamte

tot aan zijn kin is zijn koperen huid gevild

een onzeker lot in een wispelturige waagschaal

blijft hij zingen of valt de dijk stil

november 2024

280 euro

het verschil dat een medestander

kan maken is sinds deze herfst

op minimaal 280 euro gezet

waar eerst de schaamteloze daders

zonder weerwoord van de wet

met hun tengels zomaar vernederden 

waren er op het drukke plein

nu meer ogen gericht op haar

en zijn vreesaanjagende grijpen

zoals vele vrouwen voor haar

liep ze door en liet ze het gaan

de zinloosheid van een aangifte

toch zag haar omgeving het ontstaan

hielden hem aan en nu was hij gedaagd

en veroordeeld tot een bescheiden

financiële tik op zijn vingers

waarvan tweederde onder voorwaarde

we zijn nog niet overal veilig

maar voor elke gewonnen vrijheid

is er een begin

november 2024

De soroptimisten van Flevoland hadden mij gevraagd een gedicht te schrijven voor de aftrap van de jaarlijkse Orange the World campagne. Tijdens deze campagne wordt opgeroepen geweld tegen meisjes en vrouwen te stoppen. Niet lang daarvoor was de allereerste boete voor straatintimidatie uitgeschreven, waar ik me door heb laten inspireren.

Vanavond bestaat de afwas niet

vanavond bestaat de afwas niet

en worden er geen boodschappen gedaan

geen gemiezemuis over wat er vanavond

nou weer op tafel moet staan

en dat is dan niet weer een

aan gort gekookt gerecht dat ik

regelrecht heb opgedregd uit een

meer dan vintage Allerhande

met misopoeder en vadouvan die zelfs

de supermarktmanager amper vinden kan

ik hoef het brandalarm niet uit te zetten

omdat alles iets te krokant bleek te zijn

mijn keuken wordt geen slagveld van

onbestemde vlekken en aangekoekte pannen

het servies blijft heel in de kast en

er bestaat dus geen afwas want

vanavond is de tafel allang gedekt

en iedereen schuift gezellig aan

het enige wat ik hoef te doen is

genieten van ‘t eten, met elkaar

september 2024

Voor Resto van Harte, een culinair initiatief tegen eenzaamheid.

Ons genoegen

aan de rand van de stad

zien wij elke lente het licht 

nadat wij ons aan de 

zeeklei ontworsteld hebben

beschijnt de zon ons tot

we zoet genoeg zijn

en hoeven we slechts 

tot de oogst te overleven

verpakt als kleine spookjes

tegen scherpe spreeuwensnavels

liefhebbende handen

plukken, persen en vergisten

maken ons met genoegen tot wijn

vanuit de bodem van hun hart

augustus 2024

Pendelparadijs

als de Oostvaardersdijk kon lullen

zou die nooit meer stoppen met praten

want uit ronkende gele bussen

sijpelden jarenlang verhalen

elke ochtend stapten ze in

abonnement klaar in de hand

de nieuwe stad woont mooi maar

de nering ligt op het oude land

en als je daar moest wezen

kon dat alleen over die dunne dijk

met z’n allen heen en weer

van en naar dat pendelparadijs

er werd gegrapt, geflirt en geleden

ontsproot een maatschappij in het klein

terwijl ze volgens rooster werden rondgereden

zetten mensen hun eerste stappen in het Lelystedeling-zijn

de bakstenen bewaren allemaal

een beetje van de sfeer van toen

de dijk kan dan niet lullen maar

vergeten, dat zal hij nooit doen

september 2024